دانلود:
ای عاشقان
 

دریافت
حجم: 5.66 مگابایت
همیشه در میان
 

دریافت
حجم: 8.14 مگابایت
 
بی قرار
 

دریافت
حجم: 11.8 مگابایت
 
پیرم و گاهی دلم
 

دریافت
حجم: 654 کیلوبایت
 
یادگار خون سرو
 

دریافت
حجم: 4.84 مگابایت
 
متن اشعار:

یادگار خون سرو

 

 

 

دلا دیدی که خورشید از شب ِ سرد           چو آتش سر ز خاکستر بر آورد

 

زمین و آسمان گلرنگ و گلگون               جهان دشت ِ شقایق گشت از این خون

 

 

نگر تا این شب ِخونین سحَر کرد             چه خنجرها که از دل ها گذر کرد

 

 

 ز هر خون ِ دلی سروی قد افراشت               ز هر سروی تَذِروی نغمه برداشت

 

 

 صدای خون در آواز تذرو است              دلا این یادگار خون سرو است

 

 

 

حصار

 

 

ای عاشقان، ای عاشقان پیمانه ها پر خون کنید

 

 

وز خون دل چون لاله ها رخساره ها گلگون کنید

 

 

 

آمد یکی آتش سوار، بیرون جهید از این حصار

 

 

تا بردمد خورشید نو شب را ز خود بیرون کنید

 

 

 

آن یوسف چون ماه را از چاه غم بیرون کشید

 

 

در کلبه ی احزان چرا این ناله ی محزون کنید

 

 

 

از چشم ما آیینه ای در پیش آن مه رو نهید

 

 

آن فتنه ی فتانه را برخویشتن مفتون کنید

 

 

دیوانه چون طغیان کند زنجیر و زندان بشکند

 

 

از زلف لیلی حلقه ای در گردن مجنون کنید

 

 

 

 

 

نوری برای دوستان، دودی به چشم دشمنان

 

 

من دل بر آتش می نهم، این هیمه را افزون کنید

 

 

 

زین تخت و تاج سرنگون تا کی رود سیلاب خون؟

 

 

این تخت را ویران کنید، این تاج را وارون کنید

 

 

 

چندین که از خم در سبو خون دل ما می رود

 

 

 

ای شاهدان بزم کین پیمانه ها پرخون کنید

 

 

 

همیشه در میان

 

 

 

 

نامدگان و رفتگان ، از دو کرانه ی زمان
سوی تو می دوند ، هان ای تو همیشه در میان

 

 

 

در چمن تو می چرد آهوی دشت آسمان
 گرد سر تو می پرد باز سپید کهکشان

 

 
هر چه به گرد خویشتن می نگرم درین چمن
اینه ی ضمیر من جز تو نمی دهد نشان

 

 

 

ای گل بوستان سرا از پس پرده ها در آ
 بوی تو می کشد مرا وقت سحر به بوستان

 

ای که نهان نشسته ای باغ درون هسته ای
 هسته فروشکسته ای کاین همه باغ شد روان

 

 

مست نیاز من شدی ، پرده ی ناز پس زدی
از دل خود بر آمدی ، آمدن تو شد جهان

 

 

آه که می زند برون ، از سر و سینه موج خون
 من چه کنم که از درون دست تو می کشد کمان

 

 

پیش وجودت از عدم زنده و مرده را چه غم ؟
 کز نفس تو دم به دم می شنویم بوی جان

 

 

 

 

 

پیش تو ، جامه در برم نعره زند که بر درم
 آمدمت که بنگرم گریه نمی دهد امان

 

رحیل

 

 

 

 

فریاد که از عمر جهان هر نفسی رفت 
دیدیم کزین جمع پراکنده کسی رفت

 

 

 

شادی مکن از زادن و شیون مکن از مرگ
زین گونه بسی آمد و زین گونه بسی رفت

 

 

آن طفل که چو پیر ازین قافله درماند
وان پیر که چون طفل به بانگ جرسی رفت

 

 

 
از پیش و پس قافله ی عمر میدنیش
گه پیشروی پی شد و گه باز پسی رفت

 

 

ما همچو خسی بر سر دریای وجودیم
دریاست چه سنجد که بر این موج خسی رفت

 

 

 

رفتی و فراموش شدی از دل دنیا
چون ناله ی مرغی که ز یاد قفسی رفت

 

 

رفتی و غم آمد به سر جای تو ای داد
بیدادگری آمد و فریادرسی رفت

 

 

 

این عمر سبک سایه ی ما بسته به آهی ست
دودی ز سر شمع پرید و نفسی رفت

 

 

 

بعد از نیما

 

 

 

 

 

با من بی کس تنها شده یارا تو بمان

 

 

 همه رفتند از این خانه خدا را تو بمان

 

 

 

من بی برگ خزان دیده دگر رفتنی ام

 

 

تو همه بار و بری تازه بهارا تو بمان

 

 

 

 

 

 

داغ و درد است همه نقش و نگار دل من

 

 

بنگر این نقش به خون شسته نگارا تو بمان

 

 

 

 

 

زین بیابان گذری نیست سواران را لیک

 

 

دل ما خوش به فریبی است‌، غبارا تو بمان

 

 

 

 

 

هر دم از حلقه ی عشاق پریشانی رفت

 

 

به سر زلف بتان سلسله دارا تو بمان

 

 

 

 

 

شهریارا تو بمان بر سر این خیل یتیم

 

 

پدرا، یارا، اندوه گسارا تو بمان

 

 

 

سایه در پای تو چون موج دمی زار گریست

 

 

 

که سر سبز تو خوش باد کنارا تو بمان

 

 

 

 

انتظار

 

 

 

باز ای دلبرا که دلم بی قرار توست

 

 

وین جان بر لب آمده در انتظار توست

 

 

 

 

 

در دست این خمار غمم هیچ چاره نیست

 

 

جز باده ای که در قدح غمگسار توست

 

 

 

 

 

ساقی به دست باش که این مست می پرست

 

 

چون خم ز پا نشست و هنوزش خمار توست

 

 

 

 

 

 

 

 

هر سوی موج فتنه گرفته ست و زین میان

 

 

آسایشی که هست مرا در کنار توست

 

 

 

 

 

سیری مباد سوخته ی تشنه کام را

 

 

تا جرعه نوش چشمه ی شیرین گوار توست

 

 

 

 

 

بی چاره دل که غارت عشقش به باد داد

 

 

ای دیده خون ببار که این فتنه کار توست

 

 

 

 

 

هرگز ز دل امید گل آوردنم نرفت

 

 

این شاخ خشک زنده به بوی بهار توست

 

 

 

 

 

ای سایه صبر کن که براید به کام دل

 

 

 آن آرزو که در دل امیدوار توست

 

 

 

 

 

شعر محمدحسین شهریار

 

 

 

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می‎کند

 

 

 

 

بلبل شوقم هوای نغمه‎خوانی می‎کند
 
همتم تا می‎رود ساز غزل گیرد به دست
طاقتم اظهار عجز و ناتوانی می‎کند
 
بلبلی در سینه می‎نالد هنوزم کاین چمن
با خزان هم آشتی و گل‎فشانی می‎کند
 
ما به داغ عشقبازی‎ها نشستیم و هنوز
چشم پروین همچنان چشمک‎پرانی می‎کند
 
نای ما خاموش ولی این زهره‎ی شیطان هنوز
با همان شور و نوا دارد شبانی می‎کند
 
گر زمین دود هوا گردد همانا آسمان
با همین نخوت که دارد آسمانی می‎کند
 
سالها شد رفته دمسازم ز دست اما هنوز
در درونم زنده است و زندگانی می‎کند
 
با همه نسیان تو گویی کز پی آزار من
خاطرم با خاطرات خود تبانی می‎کند
 
بی‌ثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی
چون بهاران می‎رسد با من خزانی می‎کند
 
طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند
آنچه گردون می‎کند با ما نهانی می‎کند
 
می‌رسد قرنی به پایان و سپهر بایگان
دفتر دوران ما هم بایگانی می‌کند
 
شهریارا گو دل از ما مهربانان مشکنید
ور نه قاضی در قضا نامهربانی می‎کند
 
با تشکر از آقای حق نظرلو